Miodrag Krkobabić / In Absentia
Ambijentalna postavka, dvostrana A/V projekcija na vodenom zidu 250x180cm, 2015.
- “Intro”, digitalizovan 35mm film, zvuk, 3:20min, 2015.
- “Outro”, digitalizovan VHS video, zvuk, 3:43 min, 2015.
Korišćena arhivska građa Filmskih novosti.
Projekat pod nazivom In Absentia se bavi sećanjem kao međuprostorom koji egzistira između prošlosti i sadašnjosti kroz preispitivanje odnosa unutrašnjeg i spoljašnjeg, ličnog i javnog prostora koji u sadejstvu sa prirodnom okolinom i elemantima arhitekture koja okružuje ljude i na neki način ih (re)prezentuje javno, utiče na formiranje identiteta.
Inspirisan prostorom, istorijskim događajima, arhitektonskom formom i ljudima koji su tu živeli i koristili taj prostor, razvijen je višeslojni pristup kroz istraživanje istorijskog lokaliteta samog prostora ali i pozicije ljudi koji potiču sa tog prostora. Kroz širok spektar zajedničkih imenitelja kao što su migracija praćena gubitkom prvobitnog konteksta i problemom dvostrukog identiteta, fokus je stavljen na pojedince koji, ne svojom voljom, postaju deo tih procesa.
Projekat In Absentia, opet samo naizgled, istražuje priču o Manastiru Dragović, podignutom još 1395. godine, posle Kosovskog boja, tog ultimativnog zajedničkog traumatičnog događaja iz prošlosti, koji jeste bio uvod u propast države i gubitak teritorija, ali koji je, takođe, istorijski mitologizovan i kao deo i kolektivnog, i kao deo teritorijalnog identiteta. Posle mnogobrojnih razaranja koja je manastir, kako–tako, preživeo konačno je uništen 1959. godine. Poplavljen je veštačkim jezerom akumuliranim za hidrolektranu Peruća. Iako je prvobitno bilo rečeno da će manastir i groblje (sa mojim precima) biti peseljeno na obližnje brdo, istina je, zajedno sa manastirom i grobljem, isplivala rušenjem brane u nesrećnim događajima tokom raspada SFRJ, krajem XX veka.
Osnova vizuelnog materijala koji je korišćen za ovu ambijentalnu audio-video instalaciju jesu dokumentarni materijali Filmskih novosti iz 1959. godine, koji sadrže snimke transformacija terena, akumulacije i potapanja groblja (i manastira) i ratni dokumentarni snimci ponovnog pojavljivanja groblja 1991-1995. godine pod pretnjom rušenja brane. S druge strane, rašomonovski obrt radu daje zvučna osnova instalacije. Ona se, takođe, sastoji od dve celine – od dve naracije Sofi Bardo (Sophie Bardet), nekadašnje zamenice direktora Francuskog instituta u Beogradu.
Prva naracija (koja prati storije Filmkih novosti iz 1959) jeste snoliko pripovedanje o nestalom putiću iz detinjstva. Put koji je Sofi svakodnevno vodio do obožavanog hipodroma, danas je izbrisan transformacijom celog područja, praveći na taj način prekid u njenom pejzažu sećanja, ne dozvoljavajući joj da se vrati u prošlost, u taj period svog detinjstva. U ovom slučaju ekonomski prosperitet razvoja tog područja ukida vezu sa delom njenog teritorijalnog identiteta koji joj bukvalno briše prošlost a samim tim i deo njenog bića.
Druga naracija jeste priča koja se odnosi na njeno iskustvo sa posetom selu u Francuskoj koje je takođe bilo pripremljeno da bude potopljeno, ali nije. Iz, ko zna kojih razloga, to selo i danas stoji kao sablasno podsećanje na čudne igre sudbine.
Dokumentaristički vid istraživanja i produkcije umetničkog dela, zajedno sa dekonstrukcijom narativnog formata medija kroz paralelne projekcije i naracije čine osnovu da se ovaj rad sastoji od više audio vizuelnih instalacija, sačinjenih od snimljenog, prikupljenog (footage) audio i video materijala i podataka vizualizovanih u jednu prostornu celinu koje i fizički i simbolički prekriva vodena zavesa…
