Mihaela Vujnović / Priđi bliže da ne vidiš ništa
Mihaela Vujnović
Priđi bliže da ne vidiš ništa
Galerija Doma omladine Beograda
06/09/2016 – 18/09/2016
Nedavno je u Galeriji Doma omladine Beograda otvorena samostalna izložba autorke Mihaele Vujnović pod nazivom „Priđi bliže da ne vidiš ništa“. Izložbu čine slike velikog formata, slike malog formata i jedna zidna instalacija koja broji preko četiristo akvarela bojenih različitim nijansama plave boje, kao i nekoliko objekata u prostoru koji čine deo instalacije.
Sam naziv izložbe potiče od jedinog tekstualnog rada koji je predstavljen na izložbi, a koji se sastoji od čisto bele papirne pravougaone površine i na njemu teksta „Priđi bliže da ne vidiš ništa” koji postepeno bledi u smeru čitanja, tako da je sam početak teksta jasno vidljiv, sredina postepeno bledi, dok je nejgov njegov kraj („ništa“) jedva vidljiv posmatraču. Iako je naziv potekao iz konkretnog rada, on svoje opravdanje nalazi i u samom prostoru u kome se izložba sagledava kao celina. U tekstu kataloga objašnjeno je:
“Pažnja usmerena na prostor bitna je ne samo u samim umetničkim radovima u kojima povlačimo vezu između različitih bojenih površina ili elemenata, već se odnosi na celokupan izlagački prostor. U prostoru, geometrijska mreža, repetitivne serije i pretežno pravougaone bojene površine i oblici (…) čine deo mise en scene kreiranog kako bi se ostvarila čvrsta i integrisana celina. Igrom mešanja i kombinovanja slika, akvarela i objekata, taktično je postavljena kompozicija sa namerom da deluje kao koherentna celina koja se sklapa, rasklapa i ponovo konstruiše…”
U tekstu „Igra na kvadrat“ (Kulturni dodatak Politike, 10. septembar 2016. godine) posvećenom izložbi istoričarka umetnosti Aleksandra Lazar navodi da i ontogenija (razvoj svakog zasebnog organizma, u ovom slučaju objekta ili slike) i filogenija (evolutivni razvoj čitave vrste) traže podjednaku pažnju prilikom posmatranja i pokušaja tumačenja radova predstavljenih na izložbi. S tim u vezi, samo prilaženje radovima jeste nova perspektiva sagledavanja rada, ali i odvajanje od onog što ga čini kompletnim. Rezultat toga jeste kretanje publike u prostoru, ka radu i od rada i sagledavanje istih iz različitih perspektiva.
Zajedničko za radove jeste da se zasnivaju na odnosu mreže i objekta; mreže kao nečeg što je striktno, organizovano i što se poziva na svet koji nas okružuje, a koji ima svoja pravila i odavno zacrtane zakone po kojima se krećemo. Sa druge strane, objekti (oblici) teže da razruše tu savršeno uspostavljenu harmoniju mreže tj. sveta i njegove strukture. Ovaj problem evidentan je i na instalaciji koju čine akvareli postavljeni na centralni zid u obliku pravougaone mreže čineći tako pozadinu ispred koje u prvom planu figuriraju i ističu se belo-žuti objekti. Utisak reda, svežine, prozračnosti i čistoće čini da se ova izložba jasno razume i da ostvari komunikaciju sa publikom.
Izložba traje do 18. septembra 2016. godine.
