Little tomorrow – Nemanja Lađić
Proizvoljnost u pejzažu: Novi video radovi
Video instalacija Papierschnitzel (2013) upućuje gledaoca na meditativni prizor pogleda kroz prozor. Slika je pokretna u skladu sa predstavom koja se kreće – simulirajući pokretno mesto sa koga se posmatra. Polazište je sasvim obično: da li to Nemanja gradi video zapis svog iskustva putovanja vozom? Slika se komplikuje sopstvenom razgradnjom, video insistira na permutaciji i varijaciji očekivanih prizora. Tako nastaje kompozitna digitalna pokretna slika koja gradi novu sintaksu pejzaža. Ova, novonastala izvedena sintaksa insistira na površini slike podvlačeći kvalitet digitalne slike kao izravnanja. Umetnik ukazuje na površnost ili površinski kvalitet slike da bi povukao paralelu sa virtulnim opažanjem digitalne, posredovane internetske slike sveta. Na ovaj način, rad progovara jezikom modernističke samo-refleksivnosti jer zapravo rad ima za temu proizvoljnost pejzaža i njegovu nevezanost za predstavnu, mimetičku sliku sveta. Nemanjin pejzaž odustaje od opisa prirode, cak i od modernističkog delovanja na način prirode. Pejzaž ovde insinuira tenziju površnosti koja više govori o potrebi da se promeni perspektiva. Na sličan način, postavljanjem ove video slike u prostoru, umetnik uslovljava posmatrača da promeni perspektivu u odnosu na sam rad i odustane od filmične, narativne strukture posmatranja. A sama slika ne odustaje od tradicije, posredovane holandskim slikarstvom sedamnaestog veka, odnosima pojavnog i refleksije. Tako se naizgled svakodnevni prizor internalizuje i ukazuje na proizvoljnost kao polje slobode i unutrašnju viziju kao cilj svake medijacije predstave sveta. Nemanjini radovi progovaraju u sublimnom, kao ocuđavajućem faktoru predstavnosti.
tekst Jovana Stokić
Video rad The Cave Piece (2013) se takođe bavi kategorijom sublimnog. Umetnik kontroliše statičnu vizuru unutrašnjosti pećine insinuirajući kadar koji predstavlja pozorišnu scenu. Na ovoj statičnoj sceni, slučajni prolaznik je jedino događanje ovog rada. Taj susret nepojamno dugog trajanja prirode oko nas, podvucčen je temporalnom kratkotrajnom akcijom. Putanja protagoniste može se isčitati kao alegorija kratkog trajanja ljudskog zivota u odnosu na večnost prirode. Otuda se sublimni karakter ove predstave vraća na nultu tačku ljudskog stvaralaštva – pećinsko slikarstvo. Bez potrebe da se bavi narativnim, ovaj rad takođe govori o tradiciji predstavljačke umetnosti. Podseća me na način na koji nemački režiser Werner Herzog insistira na kategoriji sublimog u izuzetnom filmu o slikarstvu Pećine Chauvet, Pećina zaboravljenih snova. Herzog evocira legendarnog Longinusa i njegov pojam iluminacije: “Naša duša se izdiže iz prirode zahvaljujući istinski sublimnom, izvija se u visokom duhu i ispunjava ponosnom radošću jer je sama stvorila ono što čuje.”
–