Milan Antić / Untitled
Umetnik: Milan Antić
Mesto: U10
Vreme trajanja: 11 – 28. februar 2016.
Ekspresija se obično shvata kao vrsta samo-izražavanja kroz određenu izvedbu.
U radovima Milana Antića, tačnije u njegovim novijim serijama, ona je artikulisana unutar procesa ’nemarnog’ i u velikoj meri automatskog načina nanošenja materijala na podlogu; procesa unutar kojeg se re-artikulišu pojedinačni citati iz popularne kulture i istorije umetnosti. Naime, posmatrajući celokupan Milanov opus, ovde pronalazimo pokušaje da se precizno artikulisan proces građenja površina ubrza i na taj način posmatra kroz njegov ekspresivniji domen. Na ovom mestu otvara nam se sledeće pitanje: gde se nalazi i iz čega je sadržana svrhovitost unutar koje je moguće mapirati ciljeve naznačenog eksperimenta?
Procena naznačenih aspekata serija radova o kojima je reč sadržana je u određenjima koncepta ekspresije, iz kojih proizlaze mogućnosti update-a ranijih serija u buduće. Ovde se koristi iskustvo ekspresivnog poimanja slikarskog procesa kao ažuriranje, odnosno update koji deluje između dve serije radova. Koncept ekspresije se može odrediti na dva osnovna načina: (1) kroz afektivno određenje pojma ekspresije (koji prelazi u izvedbu), čime se zalazi u tematizovanje re-aktivacija memorije putem sećanja, naravno, posmatrajući pri-tom ulogu afekta u svemu tome, i (2) smeštajući pojam pogleda kao određujući u figure voajerizma, narcisoidnosti, fetišizma, sado-mazohizma, penetracije…
Pojam pogleda je ovde redukovan. U neoekspresionističkom slikarstvu i transavangardi pogled se vraća telu koje želi. „Pogled se rekonstruiše u slikarstvu i skulpturi kao doslovni i fikcionalni aspekt dela i receptivne situacije.“ Redukcijom pojma pogleda dolazimo do njegovih konceptualnih određenja. Sa druge strane, pomenuti koncept je u potpunosti integrisan u telo koje ekstatički izražava unutrašnja stanja. Upravo ta stanja tela su afekcije kojima se određuje moć delanja toga tela.
Autokritičko samoispitivanje i kruženje recikliranih formi, sada se shvata kao update postojećih odnosa unutar formi slikovnog i plastičkog izražavanja, koji je interiorizovan u telo koje ga izvodi. Ono se na kraju manifestuje kao i ’kroz’ slow motion zadatog procesa. Navigacija unutar naznačenih procesa umnožava varijacije telesnih artikulacija slikarskog procesa, koristeći se vremenskim ekstenzijama unutar pomenutih varijacija.
U slikarskim miljeima koji su definisani kao loše slikarstvo (bad painting) između ostalog se razrađuju modusi slikarskog predstavljanja shvaćeni veoma široko i ne-tautološki. Na taj način Milan pokušava da maksimalno proširi opsege realizacije i postavi višestruke šumove unutar određenih dinamika artikulacije slike kao konačnog proizvoda.
Logičko-konceptualni obrasci prilikom instaliranja u materiju izazivaju afektivna gibanja kojima se tematizuje ekspresija. Otuda se postupak koji Milan prati u procesu rada na slikama može odrediti sintagmom ažuriranje ekspresije.
